Terugblik op een leven in het voortgezet onderwijs
Meneer Roetenberg, teamleider van de bovenbouw havo, neemt per 1 oktober afscheid van de Bruggertstraat om te gaan genieten van zijn pensioen. Reden voor Bruggert Snuggert Nieuws om hem te interviewen voor een terugblik op 45 jaar in het voortgezet onderwijs.
Door: Rick Arentsen en Haike Strijker
Van leraar naar afdelingsleider
Meneer Roetenberg is in 1976 op z’n 21e begonnen met lesgeven, eerst op de Stolberg mavo. Door een fusie belandde hij in 1992 als een van de eersten op onze school, dat toen nog het Ichthus College heette.
Meneer Roetenberg: “Ik was eigenlijk de pionier hier. Ik gaf als hoofdvak geschiedenis met maatschappijleer, dat hoorde toen – en nu nog steeds wel – bij elkaar. Daarnaast gaf ik Nederlands in de onderbouw en ik heb zelfs nog heel even handvaardigheid gegeven. Ik heb op de mavo aan meneer Kobes geschiedenis gegeven, meneer Ehlert heb ik nog geschiedenis gegeven en ik heb meneer Olthof hier handvaardigheid gegeven!”
Sinds 10 jaar is meneer Roetenberg afdelingsleider. “Ik heb eigenlijk altijd vanaf het begin wel dingen naast het lesgeven gedaan, zoals mentor en begeleider van alle brugklassers en coördinator. Toen mij werd gevraagd om afdelingsleider te worden, heb ik in het begin gezegd dat ik wel les wilde blijven geven. Ik heb namelijk voor het onderwijs gekozen voor het contact met de leerlingen. In het begin heb dat ook wel heel even gedaan, maar toen zei de toenmalige directeur dat dat gewoon niet lukt als je op zo’n grote locatie bent met veel leerlingen en collega’s onder je.” Meneer Roetenberg zag het als uitdaging om ook op een andere manier wat te kunnen doen voor de leerlingen en de locatie. “Als je die kans krijgt op je 55e, eind van je carrière al bijna: dat heb ik met veel plezier gedaan!” Tegenwoordig heet zijn functie trouwens anders. “Ik weet niet of ik bevorderd ben, maar sinds kort ben ik teamleider! Ik motiveer dus mijn collega’s.”
Mooie herinneringen
Er zijn heel veel momenten waar meneer Roetenberg met plezier aan terug denkt; het contact met leerlingen, maar ook met collega’s. “Dat je die brugklassertjes volwassen ziet worden. En wat nog minstens zo leuk is: dat ze af en toe nog eens terugkomen of je ziet ze in de kroeg of in de winkel en dat je dan ziet hoe groot ze zijn geworden. Dat je daar dan – misschien een beetje arrogant – maar dat je daar toch een bijdrage aan hebt geleverd. Dat vind ik echt fantastisch, daarvoor ben ik ooit het onderwijs in gegaan! Voor leerlingen iets te betekenen klinkt zo heel zwaar, maar wel om samen iets te bereiken.”
Gevraagd naar de mooiste momenten die hij heeft meegemaakt, noemt meneer Roetenberg als voorbeeld de voetbalwedstrijden met een team van leraren tegen de leerlingen, waar een heel spektakel van werd gemaakt. “Dat heeft niks met lesgeven op zich te maken, maar wel met de dingen eromheen.”
Meneer Roetenberg vindt het ook fijn dat de locatie Bruggertstraat het zeker de laatste jaren goed doet, ook al gaat het niet alleen om cijfers. “Ik loop al heel lang mee. Ik woon wel in Haaksbergen, maar ken Enschede goed. Als je ziet waar we nu staan, dan durf ik wel te stellen dat we tot een van de betere, misschien wel beste VO-scholen horen. En daar ben ik trots op!”
Meneer Roetenberg heeft ook hele mooie herinneringen aan het 1-op-1 contact met sommige leerlingen. “Af en toe ben ik een watje, maar dan heb ik een gesprek met een leerling en dan kan ik bijna met tranen in mijn ogen zitten. Wat je dan op dat moment hoort van zo’n leerling die toch nog op school is en die doet gewoon z’n ding; dat zijn voor mij wel emotionele dingen. Bij dat soort situaties maak je natuurlijk wel een vervolgafspraak, en hoe mooi is het dan dat je dat ook met elkaar kan delen. Dan krijgt die leerling geen 8 voor geschiedenis en ik krijg niet 100 euro meer salaris, maar het is gewoon heel fijn dat je dan dingen met elkaar kunt oppakken en dat je elkaar kunt vertrouwen.”
Moeilijk werk?
Meneer Roetenberg reageert direct: “Wat ik nìet moeilijk vind – maar dat vraag je niet – is dat je in je contacten met leerlingen af en toe ook even de ‘boeman’ moet zijn. Ik hoop niet dat ik dat ooit ben geweest, maar dat je wel even strak en duidelijk moet zijn en duidelijk moet maken hoe het zit. Mijn ervaring is dat bijna elke leerling dat begrijpt. Ik heb wel eens gevraagd aan de leerlingen “Als jij nou op mijn stoel zou zitten en je hebt iets uitgevreten, wat zou jij dan doen?” Als ze dan aangeven wat ze zouden doen, zijn ze veel strenger dan ik!”
Terugkomend op de vraag wat hij moeilijk vond aan zijn werk, zegt meneer Roetenberg: ”Wat ik het meest lastig vond en vind, is… Kijk, ik zeg net dat je je team inspireert en je team moet meenemen. Ik maak zelf ook onderdeel uit van dat team en ik wil graag dingen samendoen. Dus ik wil graag mèt het team werken om iets te bereiken, maar dan zijn er momenten bij dat je toch in je hiërarchie moet stappen. Om dan een stapje hoger te gaan staan en dan tegen jou als jij in mijn team bent te zeggen ‘Dat wil ik nu echt wel even anders hebben,’ dat vind ik lastig. Mensen aanspreken doe ik sowieso, maar om dan ook even door te pakken, vind ik wel lastig.”
Voor het Bonhoeffer College Bruggertstraat als onderdeel van een groter geheel vindt meneer Roetenberg het ook wel eens lastig wat er op een hoger niveau wordt bedacht. “Soms denk ik wel eens dat wat ze nu van ons vragen, vanuit een hoger niveau, ik weet niet of dat wel goed is voor onze locatie. Daar zei ik wel eens iets van en dat werd mij niet altijd in dank afgenomen. Maar ik deed dat wel in het belang van de leerlingen en voor de collega’s.” Daarnaast worden er vanuit Den Haag heel veel dingen beslist. “Dan wordt er bij een ministerie iets bedacht, dat wordt gedropt en dan moet dat uitgevoerd worden en dan gaat dat niet goed. Dan zegt de Tweede Kamer daar weer wat van en dan wordt het weer teruggedraaid. Ik heb wel eens gezegd “Je krijgt niet eens de kans om het te laten mislukken.” Heel snel moet er weer iets veranderen, omdat iets niet goed zou gaan, maar je hebt niet eens de kans om te bewijzen dat het wel kan of juist niet kan. Dat vond ik wel eens lastig.”
Collega en vader
Sinds enkele jaren werkt meneer Roetenberg samen met zijn eigen zoon, dat vindt hij heel bijzonder. “Pieter-Jan heeft bestuurskunde gestudeerd op de UT en als ik hem wel eens zei dat hij geschikt is voor het onderwijs, werd ik door hem uitgelachen. Dat vond hij allemaal maar niks. Maar nu is hij al langer dan 5 jaar hier, dus heb ik toch mijn gelijk gekregen en dat erkent hij dan ook wel.”
Over hun samenwerking is meneer Roetenberg heel tevreden. “Hij is technator en ik ben binnen de directie verantwoordelijk voor het Technasium, dus eens in de zoveel tijd heb ik met hem en met meneer Berendsen, de technatorenoverleg. Dan is het altijd wel grappig, want het is dan altijd Wim en als we thuis zijn is het pa. Af en toe vergist hij zich. Voor mij is het niet zo lastig, want ik mag hem altijd Pieter-Jan noemen!”
Afscheid, en dan..
Meneer Roetenberg: “Ik ga absoluut al die regels die er zijn niet missen, maar ik ga de contacten met leerlingen en collega’s en dit soort dingen echt missen. Daar ben ik van overtuigd, dat zal de eerste maanden wennen zijn.”
Er zijn nog geen concrete plannen wat hij gaat doen na 1 oktober. “Ik ben niet iemand die zo’n bucket list heeft, van ik wil een caravan kopen of dat ik een wereldreis wil maken, dat heb ik nooit gehad. Ik doe nu al het nodige vrijwilligerswerk en dat zal ik ook blijven doen. Ik ben al gevraagd door mensen in het dorp die weten dat ik met pensioen ga of ik tijd heb. Ik heb gezegd “Moet je me niet op 1 oktober bellen, maar moet je eerst even een maandje wachten.” Dus dat zal vast nog wel komen.”
En wellicht zien we meneer Roetenberg nog wel een keer voorbij komen. “Als er binnen het Bonhoeffer College nog een keer een klus is, er valt een teamleider uit of bij zwangerschap of ziekte, dan wil ik dat best doen. Ik ga niet meer 5 dagen in de week werken, maar voor een kortere periode een paar dagen in de week, dan wil ik dat wel doen. En als er niks komt, moet ik maar in de tuin aan het werk.” In ieder geval heeft meneer Roetenberg wel een aantal weken nodig om te wennen aan zijn vertrek en het gemis aan de Bruggertstraat. “Dit soort dingen,een beetje zeuren met leerlingen in het Atrium,even op lesbezoek en ook het contact met collega’s. Is daar therapie voor? Ik had er in het begin wel moeite mee, maar ik heb me er nu wel bij neergelegd. Dat klinkt wat negatief, maar dat is niet zo. Voor mij is dat ook de realiteit. Ik ben niet zo dom dat ik denk dat ze Roetenberg nog nodig hebben; niemand is onmisbaar.”
